Rode uitslag van eco-, micro-, gerecycled leer?
Steeds vaker worden consumenten bij de aanschaf van een nieuw zitmeubel geconfronteerd met misleidende termen zoals bijvoorbeeld Eco-leder, Eco-leer, Microleer, Gerecycled leder enz. Het gaat hier echter niet over écht leer. Het betreft een polyester microvezel waar een pap, leervezels gemengd met bindmiddel, op de achterkant is geplakt. De consument wordt naar onze mening op het verkeerde been gezet.
Mits op de juiste manier aangeboden is er verder niets mis met deze textielsoorten. Ze zijn vaak makkelijk in onderhoud en goedkoop in aanschaf. Waar de schoen wringt is het onterecht gebruiken van de term leer of leder. Ook de non-functie van het aanbrengen van een leder pap op de achterzijde van een ordinaire textiel, waarmee men het gebruik van de term leer en leder denkt te kunnen rechtvaardigen, maakt het materiaal en de wijze waarop het aan de man gebracht wordt discutabel.
In veel Europese landen is het zelfs verboden om dit materiaal als leder aan te bieden. In Nederland is er nog geen duidelijke regelgeving. In de wereld van leerproducenten en handelaren wordt de term leder of leer uitsluitend gebruikt voor materiaal dat vervaardigd is uit een hele huid afkomstig van een dier. Belangrijk detail is overigens dat een huid in 99,9% van de gevallen een afvalproduct van de vleesindustrie is.
Waarvan is dit type textiel nu eigenlijk gemaakt? In de meeste gevallen wordt het in China geproduceerd en bestaat dit materiaal in de basis uit een textiel, microvezel van polyester. Veder is er op de achterzijde een pap van ledervezels en lijm gespoten of op ander manier aangebracht, zonder dat het verder een functie heeft voor de consument. De enige functie die het dient is dat de looierijen hun lederschraapsel (moet anders als chemisch afval, vaak tegen hoge kosten, afgevoerd worden) nu kunnen verkopen aan de textielleverancier die er vervolgens ‘Eco Leer’, ‘Micro Leer’ of ‘Gerecycled leer’ van maken.
In onze ogen gaat het hier vooral over een economische manier voor looierijen om chemisch afval af te voeren en een economische manier voor textielproducenten om hun polyester microvels te verkopen als leder of leer. Maar wat schiet de consument hier eigenlijk mee op? Wij krijgen er in ieder geval rode uitslag van en dan met name van de misbruikte termen en mooie praatjes.
Wij adviseren de consument vooral kritisch door te vragen als men de aanschaf van een zitmeubel overweegt in dit materiaal. Is het ‘echt leder’ of niet? Waar komt de gebruikte ledervezel vandaan? Wat is de toegevoegde waarde van leervezels op de achterkant van textiel? Wat is er ‘eco’ aan?
